علی دایی به واسطه بازی‌های فراوانش برای تیم ملی ایران و به واسطه گل‌های پرتعدادش به عنوان یک ملی‌پوش در فوتبال جهان جایگاهی دارد رفیع:‌نفر بیست‌وششم جهان. بالا‌تر و برتر از مردانی نظیر بکام، رومنیگه و ... به این حقیقت از زوایای مختلف می‌توان نگریست.

یک نگاه دلجویانه- دلجویی از بزرگانی که در دهه‌های پیشین بزرگی کردند و اسم خود را در تاریخ ورزش و فوتبال ایران ثبت و حک کردند- متوجه مردانی می‌شود که با تمام ارزش‌های فنی و مهارت‌های تکنیکی و خلاقیت‌های کم‌نظیری که داشتند از دایره الزامات و اقتضائات زمانه خویش خارج نشدند. مرحوم دهداری از این دست است. مرحوم محراب شاهرخی نیز، مرحوم شیرزادگان هم. اینان که هنرشان در بازی با توپ و بازی بدون توپ - در روزگاری که فوتبال به این دو بخش تقسیم نشده بود- در حد و اندازه بهترین بازیکنان امروزی بود هیچگاه زیر ذره‌بین کارشناسان و فوتبال‌شناسان اروپایی قرار نداشتند. اروپا در دهه 30 و 40 شمسی حتی در دهه 50 شمسی نگاهی غیراروپایی در فوتبال خود نداشت. به ندرت و انگشت‌شمار ،تک و توکی بازیکن از آمریکای لاتین و البته در فرانسه هم بازیکنانی از مستعمرات سابق.

امیر آصفی تکنیکی‌ترین مدافع ایران- همایون بهزادی، بیوک جدیکار، پرویز کوزه‌کنانی، کامبیز جمالی- که به مراتب چالاک‌تر و ماهرتر و پاسورتر از مجتبی جباری و مجید نامجوی مطلق بود- نیز در همان دوره و همان دوران بازی می‌کردند. جلال طالبی که مردی به نام <ساس> از مردان درجه اول مجارستان او را با فلوریان آلبرت، بازیکن سال 1367 اروپا مقایسه کرد نیز سالی یک بازی هم در لباس تیم ملی انجام نمی‌داد. بازیکنان ایرانی با تمام استعداد بزرگ‌شان توجه اروپاییان را به خود جلب نمی‌کردند. پرویز قلیچ ، علی پروین و حسن روشن هم مثل ناصر محمدخانی به همین ماجرا گرفتار بودند والا رضا عادل‌خانی که در جوانان تاج خودی نشان داده بود وقتی برای زندگی به آلمان رفت در تیم‌های روت، وایس‌ آخن و ... چند سالی بازیکن ثابت بود یا داود درگاهی که از دارایی تهران به آلمان رفت و در سال‌های آغازین بوندس‌لیگا مکانی محکم به عنوان یک دفاع محکم، در فوتبال آلمان- احتمالاً تیم ویکتوریا - داشت.‌

 

                                  

از این مقوله بگذریم و بپردازیم به یک نکته اساسی دیگر: چرا علی دایی نفر بیست‌وششم جهان می‌شود و علی کریمی نمی‌شود؟ کریمی کم هم عصر و هم نسل علی پروین، جلال طالبی، بهزادی، دهداری و امیر آصفی نیست! او که با علی دایی همدوره و همبازی و هم تیم- در تیم ملی ایران- بود. چرا کریمی به این افتخار نمی‌رسد؟ یا کریم باقری، مهرداد میناوند، خداداد عزیزی و مهدوی‌کیا. اینان که همه از علی دایی با تکنیک‌تر، خوش‌استیل‌تر و ماهرترند! پس چرا اینان از <سرند> انتخاب‌گران فدراسیون آمار و ارقام فوتبال جهان در همان حرکت اول دور شدند و برای مقایسه با دیگران باقی نماندند؟ جواب این سؤال راز موفقیت علی دایی است: علی! سختکوش است، علی ریاضت‌طلب است، علی برای موفقیت تلاش همه جانبه‌ای دارد، علی می‌داند چگونه می‌تواند برتری‌های خود را به دیگران تحمیل کند. علی دایی در فوتبال آلمان چند سال دوام آورد و در تیم‌های درجه اول آلمانی چند سال بازی کرد و به عنوان یک گلزن چه رکوردهایی از خود به جای گذارد.آری دایی از نظر مهارت‌های تکنیکی چنته‌ پر و پیمانی ندارد اما استمرار او، میل به پیروزی‌اش و اراده‌اش و این که قدر خود را بداند مثل او کسی را نداریم. دایی اگر در جمع 100 مرد برتر فوتبال جهان تا رده بیست‌وششم بالا جهیده نتیجه همین ویژگی‌ها و همین خصوصیات کم‌نظیر اخلاقی است.‌


این مطلب رو فقط به خاطر علاقه ای که به علی دایی دارم زدم ضمن اینکه افتخار افرینی دوباره دایی هم مزید بر علت شد
منبع:www.parsfootball.com
نویسنده:اردشیر لارودی

نوشته شده در چهارشنبه 86/8/30ساعت 1:50 صبح توسط وحید نظرات () |